کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ وَمَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَیْهِ وَمَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِیهِ وَمَا ابْتَلَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ

چه  بسا کسانی که بخاطر احسان [و نعمت‌های الاهى]، پله پله به عذاب او نزدیک می‌شوند،
و بخاطر پوشیده ماندن [گناهانشان] فریب می‌خورند،
و از این‌ که مردم ایشان را به نیکى یاد مى‏کنند، فریفته می‌گردند،
و خداوند هیچ‌کس را به چیزى چون مهلت دادن، مبتلا نساخته‌است.

پی نوشت:
با رسیدن هر نعمتی بلافاصله یاد این حدیث می افتم بیشتر از این که خوشحال باشم می ترسم!